www.
johanblaauw.nl
Inkomen
De Volkskrant publiceerde op 11 juni 2005 een tophonderd van meest verdienende topbestuurders in Nederland in 2004. Uit de cijfers blijkt dat hun inkomen in 2004 gemiddeld met 13 procent is gestegen. Een stijging tien maal zo groot als die van de CAO-lonen in 2003 (1,3 procent).
Mag een topbestuurder dan niet meer verdienen dan een andere werknemer in een bedrijf? Daar lijkt me niets mis mee, al kun je soms wel vraagtekens zetten bij de bizarre hoogte van sommige topinkomens.
Maar mag het loon van een topbestuurder dan niet ook meer stijgen per jaar dan het inkomen van andere weknemers? Dat lijkt me van niet. Een topbestuurder of directeur van een bedrijf kan nog zulke briljante plannen en ideeën hebben, hij of zij kan die alleen maar uitvoeren dankzij de inzet en medewerking van alle andere werknemers in het betreffende bedrijf.
Gelijke monniken gelijke kappen dunkt me. Als er dus sprake is van loonstijging dan is het niet meer dan billijk dat iedereen daar gelijkelijk in deelt. De directeuren verdienen toch al fors meer, dus bij gelijke loonstijging in procenten hebben zij sowieso netto al veel meer te besteden dan werknemers die minder verdienen.
Daar komt nog iets bij. De regering en de werkgevers willen de stijging van de loonkosten graag beperken vanwege de concurrentiepositie van Nederland. Begrijpelijk. Maar om deze stijging te beperken is een breed draagvlak nodig. En zo’n draagvlak zal ontbreken wanneer er grote verschillen zijn tussen de loonstijging aan de top en de loonstijging aan de basis. Zulke ongerechtvaardigde verschillen in loonstijgingen binnen bedrijven scheppen een klimaat waarin de stakingsbereidheid van werknemers alleen maar zal groeien. Over concurrentiepositie gesproken!
juni 2005