www.
johanblaauw.nl
Biografieën
Het leukste genre van de literatuur'De waarheid van de mens is in de eerste plaats
wat hij verbergt', moet André Malraux eens gezegd hebben. Misschien
heb ik het daarom wel niet zo op autobiografieën. Wat ze verbergen
verbergen ze. Zelfs de meest openhartige autobiografie zal me altijd met
deze vraag achterlaten.
Zo weinig als ik opheb met autobiografieën,
zo leuk vind ik biografieën. Het leukste genre van de hele literatuur.
Tenminste wanneer de biograaf een vlotte pen heeft en je niet voortdurend
lastig valt met eindeloze details om zijn eigen eruditie en kennis van
zaken te demonstreren. Een goede biografie plaatst zijn hoofdpersoon in
zijn tijd, schetst de ontwikkelingen die hij of zij doormaakte en vertelt
precies die bijzonderheden die daarvoor relevant zijn.
Een goed biograaf ben je niet zomaar, want een biograaf moet, zoals een hunner eens opmerkte, 'nieuwsgierig zijn als een journalist, maar ook zo nauwkeurig als een historicus, zo begrijpend als een psychiater en zo bevlogen als een goed auteur'. Voorzien van deze niet geringe kwaliteiten wordt het natuurlijk nog niets wanneer de biograaf niet zoiets heeft als een persoonlijke passie voor de persoon wiens leven hij portretteert. Wie bijvoorbeeld de dankbetuiging leest aan het slot van de biografie van Picasso door Ariana Stassinopoulos Huffington krijgt een duizelingwekkend beeld voorgeschoteld van wie en wat er allemaal kwamen kijken om in ongeveer 650 bladzijden Picasso's leven te beschrijven.
Dat ik biografieën zo leuk vind zal ook wel te maken hebben met de voyeur in mij. Elke biografie bevat immers ook altijd meer dan een dozijn details over het leven van de held waar je nooit zelf opgekomen zou zijn en die je ook eigenlijk helemaal niets aangaan. Zo is het lezen van een biografie ook zoiets als het - gepermitteerd - gluren door een sleutelgat.
Het zij zo.